Kanadyjska whisky uznawana jest za trunek narodowy i różni się znacznie od innych tego typu alkoholi. Jest delikatniejsza od amerykańskich, ma nieco słabszy aromat, ale to właśnie sprawia, że jest niepowtarzalna. Jest ceniona w świecie, chociaż zdecydowanie niżej klasyfikowana od swoich odpowiedników.
Produkuje się ją głównie ze spirytusów kukurydzianych, żytnich, pszenicznych i jęczmiennych. Są one mieszane ze sobą w różnych proporcjach i dodawane do spirytusu rektyfikowanego. To właśnie moment mieszania destylatów jest cechą wyróżniającą kanadyjski trunek od innych i stanowi pilnie strzeżoną tajemnicę każdego wytwórcy. W skład kanadyjskiej whisky wchodzi przeważnie 20-30 różnych spirytusów. Ważne, by każdy destylat leżakował minimum przez 3 lata w nowych beczkach z dębu amerykańskiego lub używanych wcześniej do produkcji bourbona, cherry lub winiaków. Po zmieszaniu spirytusów przelewa się je ponownie do beczek, gdzie leżakują następne 3 lata. Dojrzałą whisky rozcieńcza się z wodą do mocy 43,3 proc. (źródło: www.nawidelcu.pl, Dorota Mrówka)
Wszyscy najbardziej znani producenci whisky w Kanadzie znajdują się w prowincji Ontario. Destylacja nie przebiega w alembikach, ale w aparatach kolumnowych. Ciekawostką jest, ze przepisy dopuszczają zastosowanie dodatków innych trunków jak np. sherry jako dodatków. Dodatek taki nie może przekraczać 1% objętości. Kanadyjskie whisky nie mają szczegółowych regulacji – większość z nich to blendy, złożone z zacieru kukurydzianego uzupełnianego żytem i jęczmieniem.
Kanadyjczycy, podobnie jak Amerykanie, produkcję whisky zawdzięczają szkocko-irlandzkiej imigracji. Gorzelnictwo rozwijało się stosunkowo dobrze do początków XX wieku. Zaczęły wtedy działać różne organizacje propagujące wstrzemięźliwość od alkoholu, potem zaczęto ograniczać i przestawiać produkcję, aż w końcu w 1918 wprowadzona całkowitą prohibicję. Na szczęście Kanadyjczycy okazali się być dużo mądrzejsi i praktyczniejsi od swoich sąsiadów i prohibicja przetrwała tutaj tylko 1,5 roku. Prohibicja w USA ukształtowała kanadyjską whisky i pozwoliła jej zdobyć popularność - destylarnie usytuowano blisko granicy ze Stanami, aby sprostać ogromnemu popytowi w kraju w którym panuje „susza”. Do dziś większość kanadyjskich destylarni whisky zlokalizowana jest w rejonie Wielkich Jezior w Ontario i na południu Quebecu. Najpopularniejsze marki to Canadian Club, Black Velvet i Crown Royal.
Black Velvet
Jedna z najbardziej znanych na świecie marek kanadyjskiej mieszanych whisky. Jej recepturę podobno opracował w 1951 roku Jack Napier, a wyjątkowość produkcji miała polegać na wspólnej destylacji wielozbożowego zacieru, nie na mieszaniu różnych destylatów. Whisky pod marką Black Label była jednak produkowana w Kanadzie jeszcze przed II wojną światową, i to ona wyznacza historię współczesnej marki. Mistrz kupażowania, Jack Napier, wprowadził słowo Velvet zamiast Label żeby podkreślić łagodność trunku. Wcześniej – w latach II wojny światowej – trunek był masowo dostarczany amerykańskiej marynarce wojennej, gdzie został ochrzczony jako Schenley’s Black Death (producentem była kanadyjska grupa Schenley Industries, whisky wytwarzano w Valleyfield, w stanie Quebec). Dziś właścicielem marki jest Constellation Brands, destylowana jest w Lethbridge, zmieniono też recepturę na bardziej wyrazistą, bardziej odpowiadającą oczekiwaniom klienta, który chce degustować czystą whisky a nie mieszać ją w drinkach. Zanim jednak trafiła do Constellation Brands kilkakrotnie zmieniała właścicieli, należała m.in. do takich potentatów jak: Heublein i Grand Metropolitan (od 1997 Diageo), ale też do małej firmy Canandaigua Brands czy do Black Velvet Distilling Company w Toronto. Wersja podstawowa Black Velvet Deluxe (40%) sprzedawana jest bez podania wieku. To specyficzna mieszanka, surowy destylat kukurydziany mieszany jest z dwuletnią żytnia whisky, a potem trunek trafia na trzy lata do beczek z amerykańskiego dębu. Jest dość ziemista, ma aromat karmelu, w smaku nuty imbiru i cytrusów. Na rynek USA trafia trochę inna mieszanka Black Velvet (bez określenia Deluxe), miałem okazję próbować ją jeszcze z czasów gdy należała do Heublein, miała owocowy aromat i mało przyjemny „mineralny” smak, była to typowa mieszanka do drinków. Butelkowana jest dziś także wersja Black Velvet Reserve (40%). Jest to destylat ośmioletni, wprowadzony na rynek w 2004 roku, również o smaku pikantno-cytrusowym, ale ciekawszym aromacie, z nutą bakaliową. W 2012 roku wprowadzono pierwszą wersję smakową, Black Velvet Toasted Caramel, a rok później Black Velvet Cinnamon Rush. W kampaniach reklamowych tej whisky brali udział: Cybill Shepherd, Telly Savalas, Larry Hagman czy George Burns. /http://spirits.com.pl/