Whisky japońskie są podobne w produkcji do whisky szkockich, destylacja przebiega dwustopniowo, a maturacja trwa przynajmniej trzy lata. Destylat zbożowy blenda składa się głównie z kukurydzy (a nie z żyta lub pszenicy), a master blender przy kupażowaniu (zestawianiu, mieszaniu) whisky blended opiera się na produktach jednej destylarni
Za ojców japońskiej whisky uchodzą Shinjiro Torii i Masataka Taketsuru. Pierwszy jako młody chłopak rozpoczął pracę u swego wuja, produkującego napoje alkoholowe, w tym piwo. Drugi był zatrudniony jako chemik w firmie alkoholowej. Jako że ojczyzną whisky jest Szkocja (lub według niektórych Irlandia), dla dążących do doskonałości Japończyków nie obyło się bez zdobywania wiedzy u źródeł. Tak też uczynił Masataka Taketsuru, który udał się na studia chemiczne na Uniwersytet Glasgow, a także odbył praktyki w destylarniach, skrupulatnie wszystko notując.
W 1899 roku Shinjiro Torii założył własną firmę alkoholową, następnie w 1923 roku w pobliżu Kioto i Osaki założył pierwszą japońską destylarnię - Yamazaki Distillery. Z uwagi na stale rosnące zapotrzebowanie na whisky w 1973 roku wybudowano Destylarnię Hakushu. Założona przez Shinjiro Torii firma od 1963 roku nosi nazwę Suntory, która poza Japonią jest właścicielem takich szkockich marek whisky jak Bowmore, Auchentoshan, Glen Garioch.
Po powrocie ze Szkocji Masataka Taketsuru współpracował z Shinjiro Torii w uruchomieniu wspomnianej Destylarni Yamazaki. Następnie wyruszył na północ na Hokkaido, gdzie w 1934 roku założył destylarnię Yoichi. Przy wyborze miejsca budowy obu destylarni Yamazaki i Yoichi decydowały warunki klimatyczne, czysta woda, świeże powietrze i dostęp do jęczmienia. Firma Masataki Taketsuru później przyjęła nazwę Nikka Whisky Distilling i obecnie ma w Japonii, podobnie jak Suntory, dwie destylarnie – Yoichi i Miyagikyo. Również ten koncern zdecydował się na zakup szkockiej destylarni – Ben Nevis. /źr.:Forbes/
Obecnie w Japonii działają destylarnie:
Yamazaki (Suntory)
Hakushu (Suntory)
Yoichi (Nikka)
Miyagikyo (Nikka)
Chichibu
Fuji-Gotemba
Eigashima
Shinshu Mars
Kaikyō
Whisky japońska rzeczywiście kopiuje szkockie wzorce. Japończycy destylują dwa razy i używają torfu. Whisky z destylarni Hakushu czy Yoichi bardzo przypominają szkockie whisky z Highlands. Ze względu na fakt, iż klimat Japonii jest trochę łagodniejszy i charakteryzuje się większymi wahaniami temperatury, oraz używane są tam beczki z japońskiej odmiany dębu Mizunara, który jest trochę inny od dębu amerykańskiego czy europejskiego, whisky japońska ma specyficzny smak. Przeważają w niej słodkawe tony świątecznego ciasta, rodzynek, migdałów przy lekkim akompaniamencie czerwonych owoców. Przy tej całej delikatności, smaki są jednocześnie trwałe. Japończycy lubią pić whisky z dużą ilością lodu lub wody – Mizuwari i pomimo dużego rozcieńczenia paleta pozostaje wyraźnie wyczuwalna. Niektóre japońskie whisky leżakuje się w beczkach po śliwkowym winie Umeshu a koncern Nikka eksperymentuje destylując zacier słodowy w kolumnie lub zacier zbożowy w alembiku (odwrotnie niż z reguły w Szkocji).
Niektórzy eksperci nazywają to końcem pewnej epoki. Po raz pierwszy od 12 lat zwycięzcą prestiżowego rankingu World Whisky Bible nie okazał się trunek pochodzący ze Szkocji. Najwyższe wyróżnienie otrzymała japońska Yamazaki Single Malt Sherry Cask 201
Autorem tak zwanej „Biblii whisky” jest Jim Murray, znany i ceniony ekspert w dziedzinie trunków alkoholowych. Do tej pory niezachwianą pozycję na szycie prestiżowego rankingu posiadały destylarnie ze Szkocji, jednak tym razem zostały one zmuszone do uznania wyższości whisky pochodzącej z Kraju Kwitnącej Wiśni.
Według Murraya najlepszą whisky na świecie jest obecnie Yamazaki Single Malt Sherry Cask 2013, która została przez niego opisana jako „trunek bliski niespotykanego geniuszu”. Ekspert w swoim rankingu World Whisky Bible przyznał jej 97,5 punktu na 100 możliwych, zwracając również uwagę na jej „lekkość” i "wybornie wyrazisty bukiet”.
Szkockie destylarnie są w wielkim szoku, bowiem w ciągu ostatnich 12 lat to właśnie one zawsze otrzymywały najwyższe wyróżnienie w rankingu Jima Murraya. Tym razem, po raz pierwszy w historii, zostało ono przyznane whisky o japońskim rodowodzie. Wśród pięciu finalistów World Whisky Bible znalazły się jeszcze m.in. trunki amerykańskie: William Larue Weller i Sazerac Rye. /źródło: life.Forbes.pl/
Wprawdzie pierwsza destylarnia w Japonii została uruchomiona w 1924 r., a próby produkcji whisky w Kraju Kwitnącej Wiśni podejmowane były już w XIX w., to dopiero na początku obecnego wieku nastał złoty okres tego trunek. Aktualnie butelka starej, japońskiej whisky jest jednym z najbardziej pożądanych przedmiotów na rynku.
Niedawno w Japonii można było kupić Karuizawę z 1979 r. Wszystkie 348 butelek tej whisky zostały sprzedane w zaledwie kilku godzin. W maju z kolei sklep La Maison du Whisky obwieścił światu, że ma 5 różnych edycji whisky Karuizawa. Wieczorem tego samego dnia wszystkie zostały sprzedane. Łącznie ok. 1 200 butelek. Najstarsza pochodziła z 1981 r., a najmłodsza z 2000.
Popyt na te trunki oczywiście przekłada się na ceny. W lipcu na akcji Bohnam’s w Hongkongu butelka whisky Karuizawa z 1968 r. została sprzedana za 45 tys. miejscowych dolarów, czyli ok. 3,7 tys. funtów brytyjskich.
Najdroższe butelki kosztują jednak znacznie więcej. Trzecia edycja 50-letniej Yamazaki, w ramach której wypuszczono na rynek zaledwie 150 butelek, sprzedała się w ciągu 48 godzin. Każda butelka była oferowana w cenie 1 mln jenów. Z kolei 52-letnia Karuizawa z 1960 r. weszła na rynek w marcu w cenie 2 mln jenów, czyli ok. 12,5 tys. funtów. Cena nie odstraszyła kupujących, a wszystkie butelki zostały zarezerwowane na długo przed jej pojawieniem się na rynku.
Gdy nie można zdobyć pełnowymiarowej butelki, zażarty bój toczy się również o miniaturki. Taka właśnie mała butelka Karuizawy 1964 o pojemności zaledwie 50 ml została sprzedana miesiąc temu na Scotch Whisky Auction za ponad 1200 funtów. /źródło: pb.pl/