Wyspa Skye (ang. Isle of Skye, gael. An t-Eilean Sgitheanach) jest drugą co do wielkości (1700 km2) wyspą Szkocji, największa i położona najbardziej na północ w archipelagu Hebrydów Wewnętrznych, zdominowana przez góry Cuillins. Na Skye znajduje się gorzelnia (destylarnia) whisky Talisker.
Nazwa destylarni Talisker (słowo wywodzi się z gaelickiego Talasgair - „kamienista kraina” lub staronordyckiego Thalas Gair - „pochylona skała”) pochodzi od nazwy XVIII-wiecznej posiadłości klanu Macleods, na której stał (i stoi do dziś) Talisker House. Posiadłość w miejscowości Carbost z myślą o wybudowaniu gorzelni wydzierżawili w 1830 roku bracia Hugh i Kenneth MacAskill, którzy niespełna pięć lat wcześniej przybyli na Skye z małej wysp Eigg.
Pastor miejscowej parafii (Roderick Macleod dla pamięci) ogłosił zaraz, że destylarnia jest:
„jednym z największych przekleństw, które … mogło się wydarzyć w tym lub innym miejscu”.
I działo się. W 1847 roku bankrutują bracia MacAskill i na kolejne 10 lat gorzelnia staje się własnością North of Scotland Bank. W 1857 roku bank za kwotę 500 funtów odsprzedaje zakład Donaldowi MacLennan (zięć MacAskilla). MacLennan jednak nie radzi sobie z prowadzeniem gorzelnianego biznesu i w 1863 roku również ogłasza bankructwo i wystawia destylarnię na sprzedaż. W 1867 roku destylarnia trafia w ręce agenta gorzelniczego z Glasgow, niejakiego Johna Andersona, a jego firma „Glasgow Anderson & Co” przejmuje kontrolę nad destylarnią. I bankrutuje. W dodatku w 1879 roku John Anderson zostaje uwięziony za oszustwo sprzedaży klientom beczek, których nie miał...
W roku następnym gorzelnię przejmują za 45 funtów rocznej dzierżawy plus za 10-galonową beczkę „najlepszej jakości” whisky panowie Roderick Kemp (szef Izby Skarbowej Morayshire) i Alexander Grigor Allen. Ten ostatni w 1882 roku przejął wszystkie udziały i rozpoczął rozbudowę zakładu, który wkrótce produkował 40 000 galonów whisky rocznie.
W roku 1898, już pod przewodnictwem Thomasa, Talisker Distillery Co. łączy się z destylarniami Dilluaine-Glenlivet i Imperial Distillers, tworząc Dailuaine-Talisker Distillers Co. Kiedy Mackenzie zmarł w 1916 roku, kontrolę przejmuje konsorcjum firm produkujących whisky blendowaną, w tym John Walker&Sons, John Dewar, W.P. Lowrie. Ostatecznie w 1925 roku Dailuaine-Talisker Distillers Co. została przejęta przez Distillers Company Limited (DCL) i pozostawała w grupie destylarń skupionych przez DCL aż do 1986 roku.
W międzyczasie, w roku 1960, destylarnia została w dużym stopniu zniszczona przez pożar - przez przypadkowo pozostawiony otwartym zawór alembiku wyciekł destylat, który zajął się ogniem i płonący spirytus wypłynął strumieniem Carbost Burn do zatoki Loch Harport wywołując spektakularny widok płonącej wody. Po dwóch latach destylarnię odbudowano starannie odtwarzając kształt i wielkość pięciu zniszczonych przez pożar alembików dla zachowania unikatowego smaku whisky Talisker.
Tyle nieszczęść.
Whisky Talisker często zwana jest „lawą z Cuillins” albo „złotym trunkiem ze Skye”, już w roku 1880 poeta Robert Louis Stevenson nazwał ją "Królem trunków"...
W jej smaku czuje się bardzo silne akcenty torfu, łagodzone nieco przez nuty słodyczy i elementy korzenne. Smakując Talisker trudno nie zauważyć, że powstaje ona nad brzegiem morza, tak silne są akcenty soli morskiej, jodu i wodorostów. Woda pobierana z potoku Carbost Burn opływa górę Cnoc man Speireag (Hawk Hill), przepływając przez torf i wrzos. . W 1972 zrezygnowano ze słodowania własnego jęczmienia, a dostarczany z zewnątrz jest torfowy, ale nie aż tak jak kuzynów z Islay. Do maturacji używa się beczek po bourbonie, sherry oraz innych winach. Charakterystyczną cechą w technologii wytwarzania Taliskera są tradycyjne drewniane wężownice (wormtubs), specjalne urządzenia do schładzania destylatu w końcowym etapie wytwarzania. Wyjątkowy jest również magazyn, w którego oknach zamiast szyb wstawione są drobne, druciane siatki, aby dojrzewająca whisky była wyeksponowana na działanie morskiego powietrza... Tak, Made By The Sea...
