Glenfarclas    Region: Speyside     Status: aktywna     Dostępność: otwarta   Ballindalloch, Banffshire AB37 6DB tel. +44 (0) 1807 500245

Robert Hay dla swej gorzelni Glenfarclas położonej na farmie Recherlich w miejscowości Ballindalloch, w sercu Speyside, uzyskał w 1836 roku licencję na produkcję whisky. Nazwa destylarni - z galeickiego to "Dolina zielonych traw” (Valley of the Green Grass) - w pełni oddawała klimat malowniczej okolicy. Mimo swego położenia niemal nad samym brzegiem rzeki Spey, woda do produkcji whisky "od zawsze" czerpana jest ze strumienia, który spływa ze szczytu pobliskiego wzgórza Benrinnes. Około 1850 roku Glenfarclas była znana również pod nazwą „Glenlivet”, ale sprawy w sądach zakończyły się dla zakładu niekorzystnie - właściciel musiał pozostać przy "dawnej" nazwie.

Glenfarclas - John GrantPoczątki były mizerne, tak naprawdę gorzelnia zaczęła odnosić sukcesy dopiero, gdy przejął ją drugi właściciel - John Grant, który w roku 1865 kupił farmę wraz z destylarnią. Ponieważ główną działalnością nabywcy było rolnictwo i hodowla, wynajął destylarnię swemu kuzynowi. John Smith jednak wkrótce zapragnął mieć własny zakład; zakupił Cragganmore i tym samym zmusił Grantów do zajęcia się 'na serio' Glenfarclas. W 1889 roku John Grant zmarł, pozostawiając farmę oraz prowadzenie destylarni swojemu synowi Georgowi. Glenfarclas zaczęła zdobywać sławę i uznanie miłośników whisky. Pojawiła się nawet na królewskim stole Jerzego V, który zabierał podobno George’a na wspólne polowania. Później rodzina Grantów zjednoczyła siły z rodziną Pattison z Leith i w 1895 roku powstała nowa firma Glenfarclas-Glenlivet Distillery Ltd. Dzięki funduszom Pattisonów Glenfarclas została przebudowana - na krótko zresztą przed bankructwem Pattison Elder&Co w 1898 roku (upadłość wstrząsnęła całym przemysłem szkockiej, a określenie „Kryzys Pattisonów” jest do dziś postrzegane w świecie whisky jako przestroga.

Destylarnia Glenfarclas stanęła na krawędzi bankructwa. Rodzina Grantów przejęła ponownie samodzielną kontrolę nad zakładem i... tak pozostaje do dnia dzisiejszego, co jest ewenementem w szkockim przemyśle gorzelniczym. Po wielu latach ciężkiej pracy i kreatywnej księgowości, finansowa przyszłość Glenfarclas została zabezpieczona a reputacja rodzinnej firmy mocno zakorzeniona i ugruntowana.

W roku 1960 destylarnia podwoiła moce produkcyjne zwiększając ilość alembików z 2 (jedna para) do 4 (dwie pary do podwójnej destylacji). W 1972 roku zakład zaprzestaje słodowania jęczmienia we własnym zakresie i - podobnie jak to czyni obecnie większość gorzelni - sprowadza słód z wyspecjalizowanych słodowni. Pagoda, która odprowadzała na zewnątrz dym ze słodowni, została przeniesiona i wykorzystana do ozdobienia powstałego w 1973 roku budynku Visitor Center. Trzy lata później, w 1976 roku, zwiększono ilość alembików z 4 do 6, które są ogrzewane przez palniki gazowe (!) i należą do największych w Speyside. Zakład wyposażony jest w kadź zacierną o średnicy dziesięciu metrów, która w stanie pomieścić ponad 16 ton ziarna. Nierdzewnych kadzi fermentacyjnych (washbacks) jest 12, w sumie mogą pomieścić 45.000 litrów destylatu.

Glenfarclas

Glenfarclas od czasów powstania produkował wyłącznie single malty. Najpopularniejsza jest wersja 10-letnia - whisky z wyraźnie słodową nutą w smaku, lekką jak na Speyside przystało, o słodkim i długo pozostającym w ustach posmaku. Whisky Glenfarclas trafiła do „Księgi rekordów Guinnessa” z najmocniejszą (oficjalną) wersją whisky: Glenfarclas 105 Cask Strength - 60% vol. Mimo swej mocy i dużym stopniu "zatorfowienia" jest whisky niezwykle... łagodną.

Glenfarclas

Glenfarclas była jedną z pierwszych destylarni otwartych dla zwiedzających. Leży na Szlaku Whisky Słodowej, a jej wysoka wartość turystyczna została potwierdzona uzyskaniem rekomendacji Scottish Tourist Board.

W roku 2015 ekipa Klubu Wina Folwarku Stara Winiarnia odwiedziła destylarnię 🙂

Glenfarclas

Glenfarclas 12YO